لذت راه و بی ذوقی بعد از رسیدن

‌‌توضیحش سخته ....  یعنی خیلی وقت ها که ادم ها یه راهی رو انتخاب میکنن ٬ اون تلاش برای رسیدن و اون ذوق و شوق‌و انتظار برای رسیدن به هدف و حتی شکست ها ازمون و خساهای این راه ٬ به مراتب میتونه لذت بخش تر از رسیدن به خود هدف باشه . 

‌چرا میگم میتونه لذت بخش‌تر از خود هدف باشه ؟ چون خیلی وقت ها به شخصه فکر می کردم رسیدن به یه موقعیت خاص یا یه هدف خاص میتونه زندگیم رو خیلی تحت تاثیر قرار بده و شادی زندگیم رو جا به جا کنه ٬ از مسیر و تلاشش و ذوقی که برای رسیدن داشتم خیلی لذت بردم ولی نهایت که به هدفم رسیدم دیدم همچین خبری هم نیست ٬ انگار چیز زیادی تو زندگیم جا به جا نشده ٬ دیدم که بعد از رسیدن به هدف این اتفاق به نظرم یه اتفاق خیلی معمولی بوده مثل اتفاق های روزمره . 

‌یعنی خیلی چیزا از دور قشنگ و جذابن و ادم از مسیر لذت میبره ولی بعد که بهشون رسید شونه میندازه بالا و میگه : خب که چی مثلا ؟! بعد هم میره سراغ هدف بعدی و این چرخه تکرار میشه . 

‌البته موارد خاص و بسیار نادری  هم هست که تو بحث کلی این پست نمی گنجه .