این داستان : سرکوب احساس

‌‌زندگی خیلی از ماها با سرکوب شدید احساسات گذشت .... یادمون دادن که حق نداریم ناراحت بشیم ٬‌که اگر زن هستیم اعتراض نکنیم و سهم ما از زندگی صبوری کردن و سازگاری ِ .... یادمون دادن که خب مرد باید محکم باشه و تو هر شرایطی نقاب مغرور بودن و بی تفاوتی بزنه . 

‌یادمون دادن که ما حق نداریم ناراحت بشیم (چه دختر چه پسر) . یادمون دادن همیشه آدم هایی هستن که وضعشون از ما خیلی خیلی بدتره و مشکلات ما پیش اونا شوخیه پس حق ندریم ناراحت یا ناامید بشیم . 

‌‌یادمون دادن تو چرخه ی زندگی ناراحتی باید حذف بشه ! نتیجه اش شد خودخوری خیلی از ما .... 

‌چرا یادمون ندادن ناراحتی و غصه هم جزوی از زندگیه و اتفاقا یه قسمت واجب از زندگیه که اگر ناراحتی نباشه خوشی ها معنی نداره و زندگی یکنواخت میشه .  یادمون ندادن که اگر روزی مشکلات زندگیمون زیاد شد این ناراحتی طبیعیه و بذارن ابراز شه و مدام انکار نشه و فکر نکنیم اگر روزی اشکمون سرازیر شد و ناراحت شدیم حتما بیماری روحی داریم یا نرمال نیستیم ! نذاشتن بفهمیم فقط وارد یه سیکل طبیعی از ناراحتی  شدیم که ما آدمیم و سنگ نیستیم که همیشه از کنار هر مساله ی ناراحت کننده ای راحت بگذریم . نذاشتن راحت اشک بریزیم هوار بزنیم و شاکی باشیم ٬ خواستن نصیحت کنن یا سرژنش کنن که خب خودت مقضر بودی تو این ماجرا ٬ یا بدتر از اون بگن خب قسمت اینجوری‌بوده حق ناراحتی نداری‌!

‌‌

یاد یه پست از یکی از دوستان وبلاگیم افتادم  .... خیلی قبلتر یه روز تو وبش نوشته بود که یه روز خیلی ناراحت بوده و خوب تا تونسته اشک ریخته و بعد صورتش رو شسته و رقصیده و بقیه ی روزش‌رو شاد گذرونده .... از اون روز هر وقت ناراحت شدم ٬ به جای ناراحتی از ناراحتیم ٬ سعی کردم خیلی معمولی اون ناراحتی رو بپذیرم و ابرازش کنم و بعد فراموشش کنم . چه اهمیتی داره که این ناراحتی از نظر دیگران بی اهمیته یا نباید ابراز شه ؟ مگه اونا سختی های این سرکوب شدن رو تحمل میکنن که بخوان برای زندگی ما نسخه بپیچن ؟

‌پ.ن : تقدیم به عالی عزیز که صحبت هاشون ٬ جرقه ی این پست بود .