حالا دیگه دلیل ناراحتی بیش از حدشون رو می‌فهمم :(

‌از حجم ناراحتی مغازه دار ها نگم ..... از این که حتی بعضیاشون می گفتن کاش خودمون سوخته بودیم ٬ نگم . 

‌اون زمان با خودم فکر می کردم : ضرر خیلی تلخه ٬ از دست دادن چیزی که بابتش ماه ها و سال ها زحمت کشیدی ٬ خیلی سخته .اما واقعا در این حد که یه نفر ارزوی مرگ خودش رو بکنه بابتش ؟ 

‌امروز‌ اما عجیب حال اون مغازه دارهایی که شب عید مغازشون سوخت رو حس می کنم ٬ کاری که ازش متنفر بودم ولی بی اندازه لازم بود اون مسیر طی شه٬ بابتش  ۶ ماه از زندگیم زهر شد و  بدترین و تلخ ترین لحظه های عمرم رو گذروندم ٬ در ازای یک اتفاق خیلی ساده که کنترلش از دست من خارج بود ٬ تمام مدارک مربوط‌به اون دوره از بین رفت . تمام مدارکی که جمع کردن هر کدومش چندین هفته طول کشیده بود ٬ از بین رفت . حالا من نشستم دستمال به دست فین فین می کنم و به این فکر می کنم که اگر هر کدوم از مدارکم (مثلا کارت شناسایی) از بین می رفت  میتونستم المثنی بگیرم هر چند وقتگیر و با دوندگی زیاد . چرا صاف همینی از بین رفت که جایگرینی نداره و انقدر خون منو تو شیشه کرد ؟؟؟؟؟ باورم  نمیشه من که به هیچ اتفاق از نظر دیگران فاجعه ای اهمیت نمی دادم و نهایت شونه بالا مینداختم که : «خب پیش‌ اومده دیگه ٬ فدای سرم! » چجوری هزاز تیکه شدم سر این اتفاق ؟

 ‌کاش حداقل تلاش کاری از بین رفته بود که عاشق انجامش بودم٬اونوقت اگر قرار بود دوباره مسیر رو طی کنم٬ خوشحال میشدم نه ناراحت .... 

‌‌‌